นานนนนนนนนนนนนเป็นหลายเดือน (หรือปี) แล้วว่ะที่กูไม่ได้ตื่นเช้าตอนตีสี่เนี่ย (หลังๆมานี่นอนตีสามอยู่บ่อยๆด้วยซ้ำ)


วันนี้ไปทำวีซ่าไปอังกฤษครับทั่น


ย้อนกลับไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนกูตั้งตัวไม่ติด(ก็เว่อร์ไป)
ก็ อังคารที่แล้ว วันที่กูกำลัีงระทึกกับการรอเกรด และข่าวอุเทนนั่นน่ะ (แม่งซีเรียสจริงๆนะเว้ยวันนั้นอะ โดนโทรจิกไม่ให้ใส่ชุดนิสิตไปตั้งหลายรอบ พี่กูแม่งบอกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาพี่แกโทรมาเตือนกับตัวเลย)


อยู่ดีๆ แม่ก็บอกว่า "ป๊อป ไปอังกฤษมั้ย" (ตามไปกับญาติกู)

...

เอาสิมึง ปฏิบัติการตามล่าตั๋วเครื่องบินและรวบเอกสารทำวีซ่าก็เริ่มขึ้น
ตอนแรกกูนึกว่าจะไม่ไปมหาลัยวันพุธแล้ว (วันเกรดออก) เพราะเกรดก็ออกทางเนตแล้ว แถมมีข่าวอุเทนนั่นอีก สุดท้ายกูก็ต้องเสี่ยงชีวิตไปมหาลัย ยื่นคำร้องขอใบรับรองความเปนนิสิต
กว่าจะได้ก็แม่งตั้งวันจันทร์ (ทำอะไรนักหนาวะตั้งสามวันทำการ)

ปัญหาโลกแตกยังตามมาไม่ยั้ง นอกจากต้องมานั่งยื่นทำเอกสารโน่นนี่ ยังต้องมานั่งหาตั๋วเครื่องบินไปอีก เช็คแล้วเช็คอีก สุดท้ายก็ทำ wait list ไป แต่อยู่ดีๆเมื่อวานก็ได้ตั๋วจนได้ว่ะ 555


กลับมาเรื่องของวันนี้

ในที่สุด ตีห้า กูก็มาถึงสถานฑูต

ชอคครับทั่น แทบร้องเจร๊ดดดดดดดดดดตอนลงจากรถ

มีคนนั่งรอกันเปนแถวเลยอะ ยาวประมาณสองป้ายรถเมล์ได้ T_T ทั้งๆที่กว่าแม่งจะเปิดให้ทำวีซ่าก็ 7.30 โน่น

เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า มันเพิ่งหยุด good friday กะ easter ไปเมื่อวันศุกร์กะจันทร์ที่ผ่านมา คนก็เลยเฮโลกันมาทำวันนี้

ทำวีซ่าครั้งนี้สำคัญมากว่ะ คือ ถ้าเปนไปได้อย่าให้มีการเรียกมาสัมภาษณ์ซ้ำ หรือยื่นเอกสารเพิ่มเติม เพราะไม่งั้นเท่ากับกูกำลังเสี่ยงกับการรับวีซ่าไม่ทันวันเดินทางอย่างแรง ก่อนมาก็นั่นลุ้น นั่งเชคเอกสาร จะขนมาให้หมดว่างั้นเหอะ (กูยังปริ้นท์ใบเกรดปีหนึ่งมาเล้ย เพื่อออออออ?) เดี๋ยวนี้วีซ่าที่อังกฤษนี่เฮี้ยบกว่าเก่าเยอะนะ ได้ข่าวว่าแต่ก่อนทำวันนึงก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้ต้องสามวัน แถมสัมภาษณ์อย่างดุเดือดไม่แพ้เมกา


ระหว่างนั่งรอ ก็นั่งตบยุงไป นั่งดูคนที่มาถึงใหม่ทำหน้างงๆกับแถวที่แม่งยาวชิบ เวลาผ่านไป แถวมันก็ยาวขึ้นนน ยาวขึ้นนนนนนนนน ยาวขึ้นนนนนนนนนนนนนนนน จนเกือบถึงแยกเพลินจิต (ต่อกันเป็นร้อยๆคนอะ เอาประมาณว่า ยาวน้อยกว่าความยาวตึก 5 นิดโน่ยนั่นแหละ)


07.25 เจ้าหน้าที่เริ่มออกมาและครับ ถามว่าใครจะ Drop Box บ้าง (การทำวีซ่าที่นี่ ถ้าใครเคยไปอังกฤษ หรือเมกามาแร้ว สามารถยื่นเอกสารได้เลยโดยไม่ต้องไปรอสัมภาษณ์ ก็รู้ๆกันอยู่... ว่าสัมภาษณ์วีซ่านี่เปนอะไรที่ใครๆก็อยากจะเลี่ยงถ้าเปนไปได้)

แกนี่ ลุยเอาเรื่องเหมือนกันนะ เสียงเฉียบขาดมากอะ เปนครูนี่นักเรียนคงสะดุ้งตลอดคาบ แกก็ค่อยๆไล่ดูพาสปอร์ตทีละคน โชคดีที่กูเอาพาสปอร์ตเก่ามาด้วย แต่ก็ไมไ่ด้คิดว่าจะได้ drop box หรอก กูไม่ได้กระดิกออกนอกประเทศมาเกือบห้าปีแล้วมั้ง พาสปอร์ตใหม่ก็ว่างเปล่าสุดๆ... ปรากฏว่า แกคงดูผ่านๆอย่างแรงมั้ง (คือคนวันนี้แม่งเยอะเหี้ยๆอะ) บอกให้กูไป drop box ซะเฉิบ

พอไปถึงช่อง drop box ก็เจอเจ้าหน้าที่อีกคน (สวยใช้ได้นะ แหะ) แกก็เปิดดูพาสปอร์ต เปิดไปเปิดมา แล้วก็ทำหน้ามุ่ย
"... เอ่อ ให้ไปต่อแถวนั้นนะคะ วีซ่าอเมริกาเก่าแล้ว ตั้งแต่ปี 97 ต้องพบเจ้าหน้าที่ค่ะ"
เอาล่ะสิมึง แถวยาวเปนลี้ ถ้า drop box ไม่ได้แล้วสั่งให้กูออกจากแถวมาต่อนี่ทำไม

กูก็ "เอ๊ะ เมื่อกี้พี่อีกคนเค้าก็ดูพาสปอร์ตบอกว่าให้มาที่นี่ได้นะครับ"
เหี้ย ใครจะยอมวะ ต่อแถวตั้งแต่ตีห้ากูไม่ยอมไปเริ่้มใหม่หรอก สาดดดด


"พี่คนไหนเหรอคะ"
"คนที่ผมสั้นๆแหละครับ"

ปรากฏว่าพี่คนนั้นอยู่ในห้องพอดี (แกอาวุโสกว่าคนที่กูคุยอยู่ด้วยน่ะ) แกบอกจนทคนนั้นว่าเธอไปเลย เด๋วตรงนี้ชั้นรับผิดชอบเอง (เช้ด เฉียบจัด คนอย่างงี้กูชอบว่ะ ขอบคุณนะคร้าบบ)

เหมือนมากับดวงจริงๆว่ะกู ผ่านฉลุย... ไม่มีการสัมภาษณ์... ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยภายในแปดโมง เอาใบรอรับวีซ่ากลับบ้าน จบซะงั้น แบบอึ้งๆ กลายเป็นว่า ไอ้การที่คนมาเยอะุถล่มทลาย แทนที่จะเปนข้อเสีย กับเปนข้อดีไปซะเฉิบ เพราะวันนี้ คิว drop box ก็ยังสั้นอยู่ดีอะ เมื่อเทียบกับพวกที่ต้องไปสัมภาษณ ์ซึ่งเปนร้อย (ปกติเหนมันจำกัดจำนวนคนหนิ แต่วันนี้เค้าคงอนุโลมมั้ง)

เฮ้อ... ตอนแรกนึกว่าจะเขียนเรื่องงานหนังสือ แต่รู้สึกว่าวันนี้จะเขียนเยอะและ (ตอนไม่มีเรื่องจะเขียนก็ไม่มีอะนะ พอจะมีก็มีเยอะซะ)

เอาไว้วันหลังละกัน