อย่าลืมไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งกันนะเฟ่ย

อะฮ่า
ในที่สุด ก็ได้บัตรจากไอ้มิวมาจนได้ วะฮะฮ่าาาาา
ต้องสละคอร์สยูนิเวิร์สวันนึงเลยนะเนี่ย โดดเรียนไปดู (เหมือนเป็นเรื่องใหญ่่จัง)

M T V A S I A A I D

งานนี้ติดรถไปกับปีย์กะแป๋ม บันก็ได้ไปดูเหมือนกัน หาบัตรจนวินาทีสุดท้าย หึหึ

หลังจากเข้าสู่ Impact แล้ว ก็รู้สึกถึงความอินเตอร์ของงานนี้ได้ทันที แมร่งงง ฝรั่งพรึ่บพรั่บ ไม่ใช่แค่ฝรั่งอะ แขก ญี่ปุ่น อะไรพวกนี้ก็เยอะสัด เดินหา Red Carpet แต่ก็เข้าไม่ได้ เพราะไม่มีบัตร Carpet ยังงงอยู่เหมือนกันว่าบันแม่งไปชะเง้อมองตรงไหนวะ...

เอาเฮอะ ปัญหาแรกที่ทุกคนคงจะเจอเวลาเข้าคอนเสิร์ตคือ
การแอบเอากล้องถ่ายรูปเข้า
พอดีไอ้กล้อง 707 ของกูแม่งพังซะแล้ว อ่าน MS ไมไ่ด้ เลยต้องพึ่งกล้องไอ้มิว แม่งบ้าเอามาสองกล้องเรย ทั้ง Z3 กับ Nikon แต่พอดีไอ้ Z3 แม่งมันนูนไปซ่อนยังไงก็ไม่มิดเลยเดิมพันกับ Nikon แม่งละกัน

ภารกิจยัดก็เริ่มขึ้น... กลยุทธ์เดิมแม่งใช้ได้ทุกงานว่ะ
ขั้นแรก... แอบกล้องไว้ในช่องลับในกระเป๋ากู
ขั้นสอง... ของในกระเป๋าต้องเยอะมากๆ รวมถึงมีอุปกรณ์ต้องสงสัย เช่น กล้องส่องทางไกล และ iPod ใส่ด้วย
ขั้นสาม... พอไปถึงด่านตรวจ คนตรวจแม่งจะผงะชั้นแรกกับของที่เยอะชิบหาย / ขั้นที่สอง แม่งจะผงะกับไอ้พวกกล้องส่องทางไกลและ iPod คือประมาณว่ากล้องแม่งก็อยู่ในซอง iPod ก็ไม่เคยเห็น มันก็จะมึนๆ / ขั้นที่สาม สร้างความไว้เนื้อเชื่อใจด้วยการควักไอ้กล้องกับ iPod ให้แม่งดูว่า นี่กรู declare แล้วนะว่ามีของไร

ผลที่ได้ก็คือแม่งก็จะอึ้งๆแล้วก็ปล่อยเราผ่านไปโดยดี หึหึ

ที่นั่งคราวนี้แม่งอยู่ชั้น 4 เรย ตั้งแต่ดูคอนเสิดที่ Impact ไม่เคยดูไกลขนาดนี้มาก่อน (ฮ่าๆๆๆ) แต่พอไปถึงจริงๆ แม่งก็ไมไ่ด้ไกลอย่างที่คิดอะ เพราอยุ่แถวต้นๆของชั้นสี่ แล้วก็เวทีมันทั้งร่นเข้ามาแบบตอน Alicia Keys แถมยังวางเวทีหลักในแนวเฉียงด้วย (หน้าตัดเวลาถ่ายทีวีจะได้ดูกว้างๆ) แล้วก็ยังมีเวทีรองอยู่ใกล้ๆ อีก ก็เลย... อื้มนะ
(แต่สุดท้ายก็ดอดไปนั่งแถวโซน G ข้างบนปีย์อีกทีว่ะ 55 ใกล้กว่า)

แต่ว่า ตอนเข้าไปนี่ รุ็สึกอย่างเดียวว่ะว่า ทำไมงานแม่งเล็กจัง คนก็ยังเข้าไม่เยอะ เวทีไม่เห็นจะดูอลังแบบสิงคโปร์เลย ก็ อื้ม อะนะ มากรุงเทพสงสัยจะไม่ค่อยมีอุปกรณ์พร้อม เพราะทุกอย่าง ทั้งอุปกรณ์ ทั้งทีมงาน import มาหมด ตั้งแต่ดูคอนเสิดมานี่เป็นคอนเสิดแรกที่ใช้จอ LED อะ แล้วจอตรงกลางแม่งโคตรรรรรรพ่อเจ๋ง น่าจะเป็น LED เหมือนกันแต่ว่าละเอียดมาก โคตรรรรคมเลย (ใครเปิดดูก็คงเห็น ชัดโคตร) เป็นหลายสิบล้านแน่ๆ ไม่เห็นมีทีมงานไทยคุมระบบสักคนเลย

อ้อ ข้อดีของการที่ฝรั่งคุมงานแบบนี้ ก็คือ งานเริ่มตรงเวลาเป๊ะครับ ตกใจมากอะ คือแบบ คอนเสิดที่ไปดูนี่เลทครึ่งชั่วโมงมาตรฐาน ไม่งั้นก็เลทชั่วโมงเต็มๆ แต่นี่ ประตูเปิดทุ่ม บอกว่างานเริ่มสองทุ่มก็เริ่มสองทุ่มจริงๆทั้งๆที่คนยังไม่เต็ม ความจริงแค่ทุ่มครึ่งเพลงสรรเสริญก็เริ่มแล้ว (หลังจากนั้นมีการนัดแนะถึงเรื่องความปลอดภัยและขอความร่วมมือต่างๆ)

อืมมม... ที่งานดูไม่ใหญ่เท่าสิงคโปร์ อาจจะเป็นเพราะเป็นงานสึนามิด้วย เลย"สนุกแต่พอควร" (เวง เหมือนฟุตบอลจุฬา-ธรรมศาสตร์เรย)ความจริงแล้วถ้าไม่มีงานที่สิงคโปร์มาเทียบ ก็นับว่างานนี้เป็นคอนเสิร์ตที่ระบบแสงสีเสียง "ดีมาก" เลยว่ะ เรื่อง Visual คงไม่ต้องพูดถึงว่าอันนี้นี่ระดับมาตรฐาน MTV อยู่แล้ว ระบบแสงนี่เรียกได้ว่ากระจาย ทุกจุด เลยว่ะ คือเล่นไฟหมดเลยทั้งฮอลล์ เพราะถ้าใครดูทีวีคงเห็นว่าแบคกราวน์ที่นั่งคนดูก็มีไฟส่องสีแดงสีเหลืองไรเต็มไปหมดทุกทิศ เรื่องระบบเสียงก็เหมือนกัน แม้จะอยู่บนชั้นสี่ก็ชัด และกำลังดีด้วย คือเรียกว่าพวก organizer คนไทยควรศึกษางานนี้ไว้เลย เพราะว่าถ้ามานั่งทำเองคงล่มไม่เป็นท่าแน่ งานนี้มีรายละเอียดเยอะมาก ทุกอย่าง run through อย่างลื่นตลอดทั้งๆที่มีหลายเวที ระบบ visual และแสง ก็มีรายละเอียดหลายจุดด้วย ยังไม่นับเรื่องกล้องและการกำกับการแสดงอีก...

งานนี์ได้ Alicia Keys เป็นโอสต์

ก็เข้าใจเลยว่าทำไมตอนแรกมีข่าวว่าคริสติน่าจะมาเป็นโอสต์Asia Awards แต่พอเปลี่ยนงานเป้น Asia Aid มันคงล่มแน่ๅ... งานเปิดด้วย Hoobastank, Kelly และ Tata...
Tata ตู้มว่ะ แต่เปิดมาแล้วไมค์แม่งดับ เลยต้องกลับไปเทคสองใหม่ (ซึ่งปัญหาไมค์ดับเกิดบ่อยมากโดยเฉพาะกับ Alicia Keys ที่ต้องออกมาพูดตอนต้นเบรค ไมค์แม่งเจ๊งสามเบรคเลย แอบสงสารว่ะ) รู้สึกว่าทาทาจะร้องเพี้ยนแฮะ แต่ก็เอาเหอะ กำลังอยู่อารมณ์มันส์ ไมไ่ด้ใส่ใจเท่าไหร่




"อึ๋มพอม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

Simple Plan + Good Charlotte

หลังจากนั้นก็มีโชว์ไปเรื่อยๆ รูปแบบโชว์คือแต่ละเบรคจะมี scoop จาก cnn ปิดหัว-ท้ายเบรค จากนั้นก็เป็น performance ของศิลปินต่างๆ ที่กรี๊ดดังสุดๆคงหนีไม่พ้น Jay Chou... รอบกรูนี่กรี๊ดชิบหายเลย ทั้งไอ้มิว ทั้งผู้หญิงสองคนที่นั่งข้างๆ (เหอๆ) กูก็มีน้ำใจเลยยื่นกล้องส่องทางไกลไปให้ โหเมิง เค้าแม่ง ดีใจมากๆอย่างกับได้เงินล้านอะ แบบ ทำมือสั่นๆกรี๊ดๆไม่เชื่อว่าจะได้กล้องส่องทางไกลมา (ขนาดนั้น)...

นอกจานี้โชว์ส่วนมากก็โอนะ ยกเว้นจาก Asia พวกโนเนมอะ ที่จะมึนๆ ไอ้วงจากอินโดนี่ หน้าเถื่อนกว่าเสกโลโซ ส่วนเพลงเหมือนร็อคสะเดิดมาก เล่นไปกูยัง เอิ้ว เอิ้ว เอิ้ว เอิ้ว... กรู๊วววว เซิ้งประกอบ (แม่งเสือกเข้ากับเพลงด้วย) ส่วนอินเดียนี่ หลุดโลกมาจากไหนก็ไม่รู้ กูล่ะกลัวยายจะเอื้อนสลบตายคาเวที (พร้อมกับคนดู...ที่พร้อมใจกันกริบ)ไปจริงๆ... คือ มู้ดมันยิ่งกว่าริกร้องราคบน BDAY อีกนะ (ของริคกูโอนะ... แต่ของป้านี่ แนวจริงๆว่ะ ไอ้ขวันอาจชอบก็ได้ แม่งแนวสัดๆอะ....)




Jay Chou



ฮ่า...ฮา..ฮาาา....ฮ้าาาาาาาา... ฮ๊าาาาาาาาาฟาวหกสา่ดฟยไนรำ่ดวาาาาาาาาาาาาาา (จะคลอดแล้วเหรอป้า T_T)

แต่ว่า... ศิลปินจากมาเลย์ Siti Nurhaliza
เพอร์ฟอร์มดีว่ะ แม่งดูมีคลาสมาก เสียงดี พาวเว่อร์ดี เพลงเพราะ อารมณ์ประมาณว่ารัดเกล้า+กมลา+มาริสาเวอร์ชั่นยี่สิบกว่า แต่สวยกว่า รู้สึกว่าคนนี้นี่ จัด Asia Awards มาสี่ครั้ง แม่งได้รางวัลทั้งสี่ครั้งเลย ก็สมอะ เป็นศิลปินที่คนไทยไม่รู้จักแต่กรี๊ดให้ดังที่สุดแล้ว






คือรูปแบบงานนี้ จะว่าคอนเสิร์ตก็ไม่ใช่นะ เวลาที่เห็นพิธีกรพูดๆกันอะ จะมีสคริปวิ่งอยู่ข้างหลังนะครับ หุหุ แล้วก็ตอนอยู่ในงาน ก็มีการเบรคโคนาแทบจะเหมือนทีวีเลย เบรคถี่มากุ แต่ว่าหลังๆจะมี VJ อั้ตกับใครสักคนมาช่วยทำกิจกรรมนิดหน่อยก่อนเข้าเบรค แล้วก็เป็นโชว์เพื่อทีวีจริงๆอะ ก็อย่างที่บอก ไมค์ดับ ก็ถ่ายซ่อมใหม่


Good Charlotte

Namie ไรสักอย่าง


คอนเสิร์ตตบท้ายด้วยป๋าเบิร์ด ไธชง แมคอินไตย์....Alicia อ่านผิด ผวนได้ด้วย โว้วว ออกมาร้อง ซ่อมได้ แต่ว่าทำดนตรีใหม่ feat. Bangkok Xylophone... กูชอบว่ะ เป้นไทยประยุกต์ที่ลงตัวดีอะ ป๋าเบิร์ดแกยังมีแรงเต้นได้ แถมมีท่อนภาษาอังกิดตอนท้ายๆด้วย เหอๆ


ก็จบลงด้วยความประทับใจ เป็นประสบการณ์คอนเสิดอีกรูปแบบว่ะ หนุกหนาน
ตะโกนแหกปากจนหายเครียดไปเลย ดีแฮะ

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

ภาพที่ลงในเว็บมาจากกล้องไอ้มิว ใครอยากดูภาพโคลสอัพสวยๆไปดูที่ เว็บของ MTV ASIA AID เองนะ (ภาพโคลสอัพบางอันก็ดึงมาจากเวบนี้นั่นแหละ)

เก็บตก Red Carpet จากในเวบ MTV



ซอนย่าสวยสาดดดดดด

ทาทา

พี่น้อยแม่งเท่ห์ว่ะ