ตกดึกหลังจากเข้านอน ตอนตีสามต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความหนาวเย็นยะเยือกกก แค่เสื้อนอนสองชั้นกับกางเกงเล (กระแดะมาก เอากางเกงเลบางๆมาภูเนี่ย) นี่ ยั้งความหนาวไม่อยู่จิงๆ สุดท้ายเลยต้องหยิบแจ๊คเกตหนานุ่มกะหมวกมาคลุมหัวซะ จิบน้ำสักสี่ห้าอึกให้หายเจ็บคอ แล้วค่อยนอนต่อไป

หลับไปผลอยเดียว มือถือที่ตั้งปลุกไว้ตอนตีสี่ครึ่งก็ดัง ไอ้รุ่นนี้มันฉลาดรู้ใจมาก ถ้าจะปิดโหมดต้องกดย้ำสองที (ห่างกันด้วย) เพราะตามนิสัยคนเรา ปลุกครั้งแรก พอกดปิดปุ๊บก็หลับต่อเฉย ต้องรอให้มันผ่านไปสักสิบนาที จนมันปลุกด่าอีกรอบถึงยอมตื่นจริงๆ 555

ตื่นขึ้นมาก็คว้าไฟฉาย ลอยเปนวิญญาณเข้าไปในห้องน้ำ แปรงฟัน ก่อนจะกลับมายัดเสื้อหนาวพอกเข้าไปอีกเป็น 5 ชั้น + ผ้าพันคอ หมวก (ที่ใส่ตั้งแต่ตอนนอน) และถุงมือ เรียกได้ว่าพร้อมรบจริงๆ (ดูสองภาพล่างก็ได้ว่าแต่ละคนนี่ใส่กันหนาขนาดไหน)


จะว่าไปนี่ตอนอยู่เมกาก็ไม่ได้ใส่เสื้อหนาขนาดนี้เหอะถึงอากาศมัน(อาจ)จะเย็นกว่า แต่โปรดอย่าลืมว่า เวลาท่านตื่นขึ้นมาใหม่ๆ ถ้าไม่มีอะไรอุ่นๆให้ซดก่อน มันจะรู้สึกหนาวกว่าปกติอยู่แล้ว และแน่นอนว่าที่นี่ไม่มีฮีตเตอร์ ถึงจะเป็นบ้านแต่ไอเย็นก็แทรกเข้ามาได้อยู่ดี (ว่าแต่ ไอ้พวกนอนเต้นท์นี่มันอยู่ได้ไงฟะ)

ร่ายมาตั้งนานอาจมีบางคนสงสัยว่าทำไมต้องตื่นเช้าขนาดนี้ ก็เพราะว่า ตีห้าครึ่งเราต้องไปที่ศูนย์ เพื่อตามเจ้าหน้าที่ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่นนั่นเอง ^^ (เพื่อให้ทันพระอาทิตย์ขึ้นตอนหกโมง) หลังจากรวมพลเรียบร้อยก็สโลสเลไปเรื่อยๆ เดินไปอีกสองกิโลท่ามกลางความมืดมิด กว่าจะไปถึงก็ประมาณหกโมง แล้วก็นั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้นกันตามแบบฉบับ คอยลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหร่จะขึ้น

สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่า... ไปอยู่ตรงนั้นจริงๆ ถ่ายภาพมาอย่างไร ก็ไม่ได้ความรู้สึกเหมือนอยู่ตรงนั้น อากาศเย็นๆ วิวสวยๆ บรรยากาศทั้งหมดทำให้เป็นประสบการณ์ 'ดูพระอาทิตย์ขึ้น' ที่น่าประทับใจจริงๆ

และแน่น้อน ด้วยความที่เป็นโปรแกรมแรก วิญญาณบ้ากล้องเลยสิงเต็มที่ ถ่ายรูปออกมากันตรึมจนชนิดที่ว่า กลับบ้านมาเปิดสไลด์โชว์ แม่นั่งบ่นว่านี่ชั้นดูพระอาทิตย์ขึ้นมาเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วนะ (แหงเดะ ชั่วโมงครึ่งนี่ถ่ายเข้าไปสองร้อยห้าสิบรูปได้)