หลังๆนี่ชักจะอัพไดไม่ค่อยทันซะแร้ว

เขียนรวบเลยละกัน.. ยาวหน่อยนะเฟ่ย

ว่าด้วยเรื่องงานบอลจุฬา-ธรรมศาสตร์

วันนี้ เป็นวันแรกที่ได้ร่วมงาน
เสื้อปีนี้ของจุฬา ผ้ามันบางไงก็ไม่รู้ว่ะ บางซะจน .... แถมไอ้โลโก้ที่ปักๆก็แข็งคันคะเยออีก T_T
ก็เลยต้องใส่เสื้อกล้ามทับปาย

ความจริงที่คณะเค้ามี่แบกเสลี่ยงผู้อัญเชิญพระเกี้ยวกัน แต่ว่า ต้องใส่ชุดพิธีการ (แหงล่ะ) แถมต้องไปตั้งแต่เช้า
งานนี้ก็เลยขอบายละกัน

ไปถึงมาบุญครองตอนเที่ยงครึ่ง นัดเจออุ้ยเจอแววเจอโอกับพี่มัดสะถา(เคราเถื่อนเหมือนเคย) ไอ้โอไม่รู็มีใครเป่าหูว่าแสตนด์จะเต็ม เลยรีบกันใหญ่ (ไม่อยากเสียตังร้อยนึงว่ะ) ซื้อแมคเทคเอ้าท์ไป

หลังจากที่ทราบว่าต้องรอพีอีกสักพัก ก็เลยนั่งปิคนิคแดกกันที่สวนหย่อมหน้าประตูทางเข้าแสตนด์แหละฟะ
ปรากฏว่านอกจากพีแล้ว ยังมีเพื่อนมันอีกคน รายนี้รออีกเป็นชาติ ไอ้พีทแม่งดูหน้าเครียดไปเลย กว่าเจ๊แกจะมาก็ล่อเข้าไปเกือบบ่ายสอง รอกันเจ็ดคนถึงครึ่งชั่วโมง ที่แย่ก็คือตอนมาถึงก็ไม่มีขอโทษขอโพย แถมตอนจะขึ้นแสตนด์เจ๊แกกลับหลบไปโดยไม่บอกกล่าว อะไรวะ ให้คนอื่นเค้ารอตั้งนานแต่เสือกหนีไปเนี่ย ไม่ไหวๆ


ก่อนขึ้นแสตนด์ก็ได้รับของแจกมากมาย ขอบอกว่ามากมายยจริงๆ เอาเป็นว่า นี่คืออุปกรณ์ทั้งหมดที่มี
อุปกรณ์การเชียร์
- เพลท 1 : 16
- เพลท 1 : 1 x 4 แผ่น 8 สี
- แผ่น... เค้าเรียกไรวะ ที่เปนอลูมิเนียมอะ
- พัด... เหมิอนตอนสาธิตสามัคคีอะ (ไม่ได้ใชั้เร้ย)
- ร่ม... กันแดด เย้
- มือตบ อยากได้กลับบ้านว่ะ -_-



ถัดจากอุปกรณ์การเชียร์ ก็เป็น ถุงยังชีพ... ไม่รู้สรรหาของมาจากไหน เยอะเหี้ยๆๆๆๆๆๆ (ดีจราย ได้ของฟรี)
ถุงยังชีพนั้นแจกเพื่อให้ยังชีพได้ตลอดการนั่งแสตนด์กว่าหกชั่่วโมงโดยไม่ลุกไปไหน อุปกรณ์ที่ให้มีมากมายจริงๆ มาไล่กันเรย
หมวดอาหาร ขนม เครื่องดื่ม
- ข้าวปั้นสามเหลี่ยมโออิชิ
- ขนมปังฟาร์มเฮ้าส์ไส้สังขยา
- นมหนองโพ
- ไวตามิลค์ x2 กล่อง
- น้ำขวด
- กรีนนัท
- หมากฝรั่ง x2

หมวดเครื่องแต่งกาย
- เสื้อยืด สานใจไทยสู่ใจใต้ เวอร์ชั่น CU-TU 61
- เข็มกลัด สานใจไทยสู่ใจใต้
- หมวก CU-TU 61

หมวดหนังสือ
- POP Magazine
- หนังสือ แตกต่าง แต่ไม่แต่กแยก

หมวดเครื่องอำนวยความสะดวก / ยา
- พัด Orange
- พัด กีฬามหาลัย
- กระดาษชำระ 1 ม้วน
- ยาดมพีเปกซ์
- Counterpain Cool
- Pan cosmetic Sunscreen Cream (สีเบจ) SPF30

เหอๆ...

คิดดูเองแล้วกันว่าเยอะขนาดไหน


ที่นั่งกู โลเคชั่นเจ๋งว่ะ อยู่ตรงกลางแถวหน้าๆเลย เห็นชัดทุกโชว์ (โดยเฉพาะหลีด) เย่ะ


เพื่อนูที่วิดวะทั้งหลาย แบกเสลี่ยงอัญเชิญพระเกี้ยวอยู่ อลังว่ะ

งานวันนี้ขอบอกว่าหนุกจริงๆว่ะ ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับงานนี้หรอก มาเพราะอยากลองขึ้นแสตนด์บ้าง (ตอนสาธิตสามัคคีก็ไมไ่ด้ขึ้นนี่นา)โชว์พี่จั๊ดนี่ให้ห้าดาวเรย ห่า... ขำเหี้ยๆ ยิ่งกว่าดูตลกคาเฟ่ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะฮาจนบังความสำคัญของหลีด และทำให้แทบจะไม่สนใจบอลเรย (ยกเว้นตอนถูกยิง 55) แมร่งงง แต่ละมุข แต่ละท่าเต้น ลูกบ้านี่เต็มเปี่ยม แถมยังได้ลูกกอล์ฟกับพี่มดมาแหกปาก (ย้ำ แหกปากจริงๆ) เสริมมุขตุ๊ดอีก (ไอ้พีทนั่งอยู่ดีๆยังเจอลูกหลงเลย เจอลูกกอล์ฟเรียกให้ที (เอ๊ะ สองทีนี่ห่วา) คนหันมามองตามพรึ่บ... เกิดครับ เกิดอีกแล้วววว) ตั้ง้แต่ตอนเปิดตัวที่มีหลีดปลอมมาเต้น (เต้นกันได้ไงวะ) การนำเสนอวิธีการใช้ถุงยังชีพ โชว์แรป"ยกมือขึ้น"กะสาวอะโฟร่ ฯลฯ สังเกตได้เลยว่าตอนไหนที่เริ่มเนือยๆขึ้นมา พอทีมพี่จั๊ดมาปุ๊บแสตนด์จุฬาจะเปลี่ยนเป็นคนละอารมณ์ทันทีเลย (ไม่เว้นแม้ตอนรู้ว่าบอลแพ้) พลังพี่แกเค้าเยอะจริงว่ะ ส่งได้ทั้งสแตนด์ที่หงอยๆเป็นเฮฮาได้แทบจะทันที

ตัวอย่าง
การสาธิตวิธีใช้ถุงยังชีพ
- ขนมปังฟาร์มเฮ้าส์ไส้สังขยา : บิออกเป็นสองส่วน แล้ว... ปิดตา (แบบแตงกวา)
- ไวตามิงค์ : ยัด"นม" (เขาบอกว่าเลิกสนใจนมกลมๆได้แล้ว มาดูนมเหลี่ยมๆดีกว่า T_T)
- POP Magazine : เอาไว้พัด
- พัด : เอาไว้อ่าน
- พีเปกซ์ : สวนทวาร
- กระดาษชำระ : roll-on ทารักแร้ (เป็นลูกกลิ้ง)

อะไรของมันเนี่ยยยย

ความจริงที่เขียนนี่คงไม่ค่อยจะขำหรอก แต่ต้องมาดูเองว่ะ ขำจริงๆ คาเฟ่ชิดซ้าย ใครดูซานเทียนคงพอนึกสภาพออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามคนนี้มาอยู่ด้วยกัน

ถึงวันนี้ บอลจะแพ้ แต่ก็ไม่เปนไร
ยังไงวันนี้ที่มา ได้มีโอกาสขึ้นแสตนด์จุฬา ก็หนุกหนานแล้วว่ะ
หกชั่วโมงที่ต้องทนนั่งเมื่อย หรือความร้อนในช่วงแรกๆที่ต้องนั่งรอ ไม่ได้ทำให้ความมันส์ลดลงเลย
ได้แสดงสปิริต ได้เห็นความตั้งใจของหลายๆฝ่าย

งานนี้มันไม่ใช่แค่ดูบอลแล้วก็กลับ แค่มาถ่ายรูป ดูหลีด หรือแค่มาทำอะไรเพราะถูกเรียกให้มา จำใจมา
แต่มันคือการที่เราได้อยู่กับคนหมู่มาก ได้ลงมือลงแรงร่วมกัน เปิดหัวใจรับสิ่งค่้างๆเต็มที่
ความรู้สึก ความประทับใจ และสิ่งอื่นๆทางใจที่ได้มา มันคุ้มค่ากว่ากันเยอะ

วันนี้รักจุฬาจังเลย

ลีดจุฬา 60 ก็มา


เจอกันอีกปีหน้าเน่อ


========================================

ส่วนเรื่องหางบสมุดกรุ๊ปของวันศุกร์ที่ผ่านมา....
เนื่องจาก sponsor สำหรับพิมพ์สมุดกรุ๊ป A ยังอยู่ในสภาวะวิกฤตยิ่งนัก
จึงต้องมาดิ้นรนหาสปนอเซอร์ในย่ายสีลมกัน (แทนที่ปิดกีลามหาลัยว่างๆจะมานั่งทำ เสือกไม่ทำ -_-)

ว่าแล้วหน่วยกล้าตาย 8 ชีวิต 2 ทีม (Team 1 กู คิน เกตุ วัน Team 2 แดน ขวัน ปอ วันผอม)
ก็ตะลุย สีลม แยกย้ายกันไป Team 2 เก็บตั้งแต่ต้นถนนถึงซอยคอนแวนต์ Team 2 ก็จากซอยคอนแวนต์ถึง CP
(เหมือน The Apprentice เลยแฮะ)

ถามว่าไปขอสปอนเซอร์ยังไงเหรอ หึ
นั่งดู Directory เลยว่าแต่ละชั้นมีบริษัทอะไรที่น่าจะไปขอบ้าง
แล้วก็กดลิฟต์ไปโลด ให้ผู้หญิงเป็นหน่วยกล้าตายไปทำความแนะนำ (ได้ข่าวว่าอีกทีมส่งพี่แดนเป็นกองหน้า)

ส่วนมากปฏิกิริยาตอบรับจะมีสองอย่าง คือถ้าเค้าไม่รับเรื่องเอาไว้เฉยๆ (ไปพิจารณาทีหลัง หรือว่าดองก็แล้วแต่บุญกรรมละกัน) ก็จะเป็นประเภทที่ต้องไปติดต่อฝ่ายการตลาดที่สำนักงานใหญ่อีกที

แต่ถ้ารายไหนเกิดมีคนมานั่งคุยด้วย และให้ความสนใจขึ้นมา ก็ ค่อยเข้าไปคุยด้วย

วันนั้นตระเวนสามตึก ไปที่ Liberty Square ตึกในซอยคอนแวนต์ที่มีพวกกวดวิชา แล้วก็ที่ CP TOWER

ผลปรากฏว่า จากการเทียบความเป็นไปได้ในการได้สปอนเซอร์ ทีมกรูชนะ เย้

อย่างน้อยวันนี้ก็ประสบความสำเร็จล่ะวะ raise fund ได้เพียงพอสำหรับการพิมพ์สมุดได้สองปกแหนะ (ตอนแรกกะจะพิมพ์แค่ปกเดียวด้วยซ้ำไป)

แต่ยังไงก็ต้องรอติดต่อกลับอีกที อืมมมม

โอเค วันนี้ยาวมากและ แค่นี้ละกัน อย่าลืมเม้นท์ด้วยเว่ย


========================================

ค่อยๆออกมาแร้วนะคับ
...
ฟิสิกส์ ได้ 39 จาก ร่อยย

...

จะ F แร้วกรู



เฮ่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
แส่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เซงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ


จาว่าก็ได้แค่ 19.5/30

มาอัดเดทต่อ

แคล ก็ คาบเส้นอีกตัวคับทั่น 20.21/50

ส่วนแมที ที่นึกว่าจะได้เยอะก่านี้ ก็เก็บมาได้แค่ 107/150

... ... ...

ป๊ะ! เดี๋ยวพ่อซิ่วซะเลยนี่


... ... ...

ไม่เซรงไรหรอก เซงว่าคราวนี้อุตส่าห์ฟิตอ่านกว่าคราวก่อนๆ ทำไมคะแนนยังไม่ดีฟร้าาา

แต่ตอนนี้ก็ปลงตกได้แร้วล่ะ กลับสู่สภาพปกติ โย่ว

ไปเล่น O2JAM ต่อดีกว่า

อ้อ สานต่อความ chill ด้วย Smooth interlude by Pop&Bew ครั่บ ... เผื่อบางคนยังไม่ได้ฟัง

ปิดมหาลัยนี้ บักปอปได้ฤกษ์ตระเวนเบิ่งหูเบิ่งตา ท่องเมืองกรุง หลายคนคงสงสัยว่าทำไมเปิดไดมาตั้งหลายทีไม่เขียนเรื่องของกินสักที... ก็อะนะ อยุ่จุลา ห่างไกลความเจริญ(ตรงไหนวะ).. เอาเปนว่า อยุ่ที่วิดวะไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปกินสยงสยามเท่าไหร่น่ะครับ แหะๆ



วันอังคาร 11 มกรา


วันนี้ว่าจะไปหาพี่ขันทำเพลงเล่นๆกัน ก็เรยไปเปิปกลางวันที่ฟู้ดขอดเอมโพเรี่ยม ไม่ได้ไปตั้งนานและ คิดถึงงงงงงงง
เช้ดเด้ ทำไมแม่งแพงอย่างงี้ฟะ ราคาอยู่ที่ 35 - 40 (ไม่เห็นเหมือนโลตั้ส คาร์ฟูร์ข้างบ้านข้อยเรย จานละ 15-20 เอง)
บะหมีเกี๊ยว่หมูแดง ชามละหกสิบเองงงง แส่ดดดดดดดด (ก้ามปูร้อยยี่)

อา วันนี้บักขวันแต่งตัวแบรนด์บิว(นิว) รู้สึกว่าเสื้อกะรองเท้าที่ใส่มาเพิ่งจะซื้อเมื่อวานที่สยาม ใครอยากเหนลุคใหม่พี่บิวก็รอดูเอาเองละกัน

สตูดิโอพี่ขันวันนี้เปลี่ยนไปนี้ดส์ มิกเซ่อร์ไม่รู้หายไปไหน สภาพห้องดูเหมือนจะได้รับการเก็บกวาดจากครั้งที่แล้วที่เ้ข้าไปเล็กน้อย สองชั่วโมงครึ่งผ่านไปเรวเจรง แต่อย่างน้อยก็ได้เพลงสั้นๆมาเพลงนึงล่ะฟะ

มีสองเวอร์ชั่นเฟ่ย อันแรกแบบของแท้ดั้งเดิม อันที่สองแบบอะคูสติก (ก็แค่เอากลองกับกีต้าร์ออกแหละฟร้าา)
โหลดนานหน่อยนะสำหรับชาวไดแอ้ลอัพทั้งหลาย (0.7 MB กะ 0.8 MB นะ ไม่ใช่ KB... เขียนผิดอ่าาา)




สตูดิโอบักขวัน ภาพถ่ายนานแระ

ตอนเย็นก็มีนัดคุยประชุมเรื่องโอคัสไนท์กับปีย์และบักอ๋อ ไหนๆวันนี้ก็เข้ากรุงแล้วเลยกระแดะนัดไปประชุมที่ vanilla industry ซะเรย บรึ๊ยยยย ไฮโซวสัด ร้านแม่งชิวชิบ

ว่าแล้วก็สั่งสปาเกตตี้ผัดแหนมฝรั่ง (<- อ๋อบอกว่าเป็นกุนเชียง T_T ที่จริงมันคือ italian sausage) ไม่ค่อยอิ่มเรยแฮะ รสก็... โออะนะแต่แพงเหี้ยยยยยยย (140++ น้ำตาตกล่ะกรู)
ครายแนะนำว่าควรสั่งอารายบอกหน่อยเดะ คราวหน้าจะได้สั่งถูกๆ



บักอ๋อ

มา vanilla industry ทีไม่สั่งเค้กก็เหมือนจะมาไม่ถึง งานนี้บักอ๋อน็อคเอ้าท์กับลิงกิวรี่ (เว้ย ไม่ใช่กางเกงใน) ของเจ๊ไปแล้ว ก็เลยเหลือกรูกะปีย์ ซัดต่อเว่ย



heavy chocolate cake



10 layer vanilla cakeอันนี้บักอ๋อนับดูแล้ว ได้สิบชั้นจริงๆ (ชั้นนึงประกอบด้วยเนื้อเค้กและครีมคับ)

สรุปแล้วเค้กที่นี่สมคำร่ำลือจริงว่ะ ไม่แพงด้วย(เทียบกับปริมาณ ความอร่อย และราคาตามท้องตลาด) ชิ้นโคตรใหญ่ ซัดชิ้นเดียวล่อเอาอิ่มเลย

เอ่อ แล้วการประชุมก็ยังดำเนินไปตลอดการกินเค้ก เรื่อง OKUS night นี่รอสักแป๊บนะ รายละเอียดยังไม่เฟิร์ม แต่ที่เฟิร์มก็
- วันที่ 29 มค
- หัวละ 500 (อันนี้กูไม่เข้าใจสมาคมเหมือนกัน แม่งรุ่นก่อนๆ รุ่นที่จบใหม่ได้แดกฟรีอะ ทำไมปีนี้ต้องจ่ายฟะ) เป็นโต๊ะจีน เค้าบีบคอให้กรู (รุ่นเรานั่นแหละ) เหมาโต๊ะนึง สิบคน กำลังล่าคนไปอยุ่ ใครสนใจไปบ้างฟะ
- ต้องการผู้ช่วยทำงานซุ้มเกม 10 คน ซึ่งจะได้กินโต๊ะจีนฟรี รับสมัครด่วนคร้าบบบ

แล้วก็เลยไปคุยถึงเลี้ยงรุ่น อันนี้คิดว่าจะจัดราวๆมีนา หลังสอบเอนท์เสดแต่ยังไม่ถึงช่วงประกาดผล หรือซัมเมอร์นะ จัดสักร้อยคนน่าจะพอเน่อ แต่ว่าเงินรุ่นที่เหลือนี่มีไม่มาก (กรูไม่ได้ดอยไปนะเมิง) คงได้แค่ subsidized ลงไปหน่อย เพื่อนๆคงต้องจ่ายบ้างอะนะ
ว่าจะไปจัดแถวสาทร ไหวป่าววะ แต่ได้ข่าวว่ารถไฟฟ้าก็ลงแถวนั้น ไว้อัพเดทอะไรจะมาบอกอีกทีนะ

เว้ย เขียนไปเขียนมากลับมาเปนสำเนียงกลางแล้วแฮะ 555 ช่างเฮอะ

เฮ้อ ว่าจะเขียนของวันพุธ แต่ยาวแล้วแฮะ เก็บไว้เล่าทีหลังแล้วกัน 555

-1-

สวัสดีครับเพื่อนๆ
วันนี้มาว่ากันเรื่องหูฟัง iPod กันดีกว่า

ว่าด้วย iPod ของกรู ที่ใช้ทรหดมาแทบจะทุกวัน ใช้มาปีกว่าๆแร้ว
สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับ iPod ก็คือ หูฟัง

เหมือนทักษิณต้องมีเอไอเอส น้องแนตต้องมีวีซีดี ประมาณนั้น (ยังไงวะ)

หูฟังที่แถมมากับไอพ่อด คุณภาพเสียงนับว่าใช้ได้เรยถ้าเทียบกับหู freebies ที่แถมมากับพวก CD Walkman หรือ MP3 players ทั้งหลายในตลาดขณะนี้

เสียอย่างเดียว

พังง่ายชิบเป๋งเรย

ใช้แค่เดือนกว่า ก็เริ่มมีรอยแตกตรงขั้วที่แยกสายหูฟังจากสายเดี่ยวๆเป็นสองสายซ้ายขวา
หลายคนที่ใช้คงจะรู้ กูแก้ปันหาด้วยการเอากาวตราช้างมาอุดๆๆๆๆๆๆๆ จนพอกขึ้นมาได้ประมาณครึ่งเซน

และแล้ว เมื่อประมาณสอบมิดเทอมเทอมต้น เดือนสิงหามั้ง หูฟังขาวๆอันนี้ ก็เข้าขั้น Coma
หูข้างนึงเสียงแตก แถมเบากว่าหูอีกข้างซึ่งยังปกติดีอยู่อย่างเหนได้ชัด

ถูลู่ถูกังได้ไม่นาน ไอ้ข้าง Coma ก็ death ไปในที่สุด ไม่มีเสียงออก

โปรเจคซื้อหูฟังใหม่ ก็เริ่มขึ้น ณ บัดนั้น เปน ต้นมา
หลังจาก searchๆ ใน internet ก็ตัดสินใจได้ ว่า จะซื้อหู Sony รุ่น MDR-EX71 SL
สำรวจราคาได้ว่า ไทย 2200 บาท เมกากะญี่ปุ่นตีราคาเปนไทยได้ประมาณ 1600
ไอ้หูรุ่นนี้ที่ขายในไทยกะเมกามีแต่สีดำ แต่ที่ญี่ปุ่งมีสีขาว
อยากได้สีขาวๆๆๆๆ

คุยไปคุยมากะไอ้โต้ (ที่ตอนนั้นมันอยู่ US) ก็ได้ความว่าเพื่อนแม่งจะกลับไปญี่ปุ่นช่วงนั้นและจะกลับมาประมาณปลายเดือน ก็เรยฝากเพื่อนแม่งซื้อ แล้วพี่โต้ก็จะส่ง airmail กลับมาห้าย

ข้ามน้ำข้ามทะเลเหลือเกิน

ในที่สุด ประมาณตอนสอบไฟน่อล ปลายเดือนกันยา หลังจากที่ไอ้หูข้างที่ death นอกจากจะไม่มีเสียง ยังขาดออกมาจากขั้ว(ในที่สุด)มาสามสี่วัน ก็มาถึงที่บ้านกรู

เย้เย้เย้

แต่เอ๊ะ
...
ค่า postal = 20$
แหะ สุดท้ายก็ต้องจ่ายไป 2400 บาทกะหูนี่ (ค่าส่งแปดร้อยยยย) แต่ไม่เปงไร ถือว่าจ่ายเพิ่มสองร้อยเพื่อสีขาว เข้าเซต กับความยูนี้คคค ไม่โหล

ก็แฮปปี้สุดๆเรยครับ หูไอ้นี่อย่างที่เหนในภาพมันเปนหู in ear ยัดเข้าไปในหู ประมาณว่ารู้สึกเหมือนใส่ฟองน้ำอุดหูตอนไปยิงปืนรดเรย ถึงแม้ว่าจะไม่ noise-cancelling แต่มันก็ seal เสียงจากรอบข้างได้เยอะพอสมควร ถ้าเปิดเพลงอยู่จะแทบไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย (ไอ้แดนเจอมาแร้ว ฟังเพลงอยู่ไอ้กานไอ้กี้ด่าแม่งเปนชุดก็ไม่ได้ยินเหี้ยไร) เสียงก็ detail ละเอียดสมกับราคา ถึงเบสจะดู over ไปนิดแต่ก็ไม่ได้มากอะไร ประมาณว่าถูกใจใช่เรย


-2-
สองเดือนผ่านไป เมื่อประมาณสองสับดาห์ที่แร้ว ระหว่างอยู่ที่หอกลาง
กรูกำลังจะ present เพลงให้เพื่อนสองคนได้ฟัง
เปิดเพลงไปได้ซักพัก

...ไอ้คนนึงก็พูด "เฮ้ย มึงเปิดเพลงแล้วยังวะ กูไม่เหนได้ยินไรเรย"

..เอาล่ะสิ

... หูแม่ง sudden death ไปข้างนึงคับ

ห่า... สองพันสี่ สองเดือน ...gone to heaven ซะแร้ววววว

เซง เศร้า โกรธ
กลับบ้านดูประกัน



ไรวะ มีแต่ตัวญี่ปุ่น กูจะเคลมได้ไม๊เนี่ยยๆๆๆๆ

พลิกข้างหลังใบประกัน

แม่งก็ญี่ปุ่นล้วนๆเรย แต่มีอยู่บรรทัดเดียวที่เป็นภาษาอังกิด เขียนไว้ว่า


This Warranty is valid only in Japan.

เชี่ยยยยยยยยยยยยยย


..............


-3-
และแล้วปฏิบัติการซื้อหูฟังใหม่ก็เริ่มขึ้น

แต่เนื่องจากว่า ตั้งแต่ใช้ไอ้หูโซนี่มา ก็เกิดอาการ ติด หูประเภท in ear แบบนี้ซะแร้ว เพราะว่าเสียงมันดีอะ แถมสบายหู ไม่เจ็บด้วย ตอนหลังๆพอมาใส่ไอ้หูพลาสติกธรรมดาๆที่ไรรู้สึกเหมือนแม่งจะหลุดทุกทีเลย แข็งๆด้วย เสียงก็ไม่ดี (หูสูงซะแร้วกรู)... ก็เลย ตกลงปลงใจว่า เอาวะ ทุ่มงบอีกสักที ซื้อหูแบบ in-ear นี่แหละ...

ตอนแรกกะจะเปลี่ยนไปใช้หู Apple In Ear แทนครับ ด้วยความที่แม่งสีขาว ทำเข้ากับ iPod โดยเฉพาะ แถมมีประกันสามเดือนด้วย (ถ้ายังไม่เจอเรื่องนี้กับตัว คงคิดว่าจะให้ประกันมาทำไมวะสามเดือน)

แต่หลังจากคุยไปคุยมากับเพื่อน แม่งบอกว่าอย่าไปซื้อเด็ดขาด Base ห่วย แถม Mid-Range ยังหายไปหมด ใช้ไปไม่กี่วันแม่งก็ทนไม่ได้โยนทิ้งเปลี่ยนไปใช้ Sony แทน (รุ่นกรูนี่แหละ)

เออ ซื้อก็ซื้อวะ

แล้วเมื่อวันอังคาร กรูก็ไปถอยหู MDR-EX71SL มาอีกรอบ คราวนี้สีดำ (ไม่มีสีขาวเฟ่ยยยยยย) ที่สยามดิสมา ราคา 2200 ไม่มีประกัน (ราคาเท่ากันทั้งประเทศ)


มาว่าถึงความแตกต่างระหว่างหูสีขาวฟรอมแจแปน กับหูสีดำจากไทยแลนด์กันดีกว่าครับ (เรื่องไร้สาระ)

อันดับแรก ก็คือ... ราคานั่นเอง T_T



แล้วก็ สีของหูฟัง (อันนี้ของตาย) สีของสายต่อ และปลอกหูฟัง



รวมไปถึง แพคเกจ และรายละเอียดของ accessories ที่แถมมา



จาเหนว่า package ของพี่ยุ่นดูดีกว่านะ เรื่องแพคของนี่พี่ยุ่นเค้าโปรอยู่แล้ว
ส่วนตัวถุงผ้าสำหรับใส่หูฟัง (ที่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่) ของพี่ไทยจะมีแถบผ้าส้มๆโซนี่ ดึงเชือกสองด้านเพื่อปิด ในขณะที่ของพี่ยุ่น ไม่มีแถบโซนี่ แต่จะเป็นรอยปั๊มที่ตัวถุงเลย ซึ่งมีสีอ่อนกว่า แล้วก็ดึงเชือกด้านเดียวเพื่อปิด


...ก็ได้แต่หวังว่าหูอันใหม่ที่ซื้อมาจะอยู่ได้นานๆอย่างน้อยปีนึง...สาธุ (-/-)

ขึ้นปีใหม่มาแล้ว แต่รู้สึกว่าไดตัวเองยังเขียนเรื่องของปีเก่ายังไม่หมดเลย
เอาเปนว่า ไดครั้งนี้จะพยายามเก็บเรื่องที่ผ่านๆมาในช่วงปีที่แล้วครับ

เริ่มกันด้วย BDAY
คอนเสิดสุดมาราธอนเกือบ 7 ชั่วโมง ตั้งแต่ทุ่มครึ่งยันเกือบตีสาม ที่กว่าจะฝ่าด่านจราจรรถติดได้ก็แทบกระอัก พี่ขวัญโชเฟอร์ของเราต้องไปจอดถึงพระรามเก้าคาเฟ่ (เหวอ) แล้วก็ค่อยๆ เดินๆๆๆๆๆ มาขึ้นรถเมล์หน้าฟู้ดแลนด์
กว่าจะไปถึง เล่นเอาซะเหนื่อย

นี่เป็นคอนเสิร์ตสเกลใหญ่ที่สุดที่เคยดูมา (และน่าจะใหญ่ที่สุดในเมืองไทยด้วย) ด้วยเวทีสุดอลังและคนดูเกือบเต็มสนามราชมังคลาหลายหมื่นคน วิช่วลสุดเจ๋งที่ได้ผกก. tropical malady (ชื่อไรหว่า อถิชาติไรสักอย่าง) เปนคนกำกับ ระบบเสียงถือว่าสอบผ่านกับคอนเสิร์ต outdoor ขนาดมหึมาอย่างงี้ และที่จะขาดไม่ได้ ก็คือศิลปินและนักดนตรีจากเบเกอรี่นั่นเอง เย้เย้เย้ perform กันแบบใจเกินร้อย ไว้ลายปิดค่าย ที่หน้าตื่นตาตื่นใจก็หนีไม่พ้นพรู (วงผู้บริหารได้เปรียบอย่างงี้นี่เอง วิชวลเจ๋งสาดดด กีต้าสุกี้ยิงเลเซอร์ได้ด้วย วู้ววว) โดโจซิตี้ (ตื่นตา ตื่นใจ สาดดด คิดไม่ิผิดที่พกกล้องส่องทางไกลมา คุ้มราคาตั๋วสามพันเจงๆ) โจอี้บอย (เตีึ้ยลงๆๆๆ ...ห่า กูเตี้ยอยู่แล้วโว้ย) สมเกียรติื (เพิ่งจะได้เต้น YMCA ก็วันนี้ล่ะ)

เฮ่อ ถึงแม้ว่าค่ายจะปิดหรืออะไรประมาณนั้นก็ตามแต่ ก็หวังว่าจะมีผลงานเพลงดีๆ และคอนเสิร์ตดีๆมาให้ดูอีกเรวๆนี้ละกาน






หุหุ อยากดูรูปเต็มๆไปเชคที่บอร์ดเบเกอรี่แล้วกัน กระทู้ชื่อ ภาพ BDAY แต่ว่าต้องรอหลังวันที่ 12 ธค มั้ง เพราะโฮสต์รูปจะรีเซตใหม่ เนื่องจากมีคนโหลดดูเยอะเกิน (ภูมิใจ)

========================================================

ต่อมา ก็เปนภาพการไปส่งเฮียโต้คับ



ส่งเสร็จ (ประมาณเที่ยง) เหลือบเห็นทีวีที่แอร์พอร์ตก็เห็นมีตัวอักษรใหญ่ๆขึ้นหัวข้อว่า แผ่นดินไหวที่สุมาตรา ความแรง 9.0 ริตเตอร์ กูก็ เฮ้ย แรงขนาดนั้นเชียวเหรอ จะเหลือไรไม๊เนี่ย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งขึ้นรถไอ้ปั้นกลับบ้าน

พ่อปั้นก็บอกว่าเนี่ย รู้มั้ย ตอนนี้สึนามิถล่มภูเก็ตแล้ว กรู พีท ปั้น ก็ได้แต่ เฮ่ย สึนามิมีแต่ที่ญี่ปุ่นไม่ใช่เรอะ เมืองไทยจะมาแรงเร้อ แต่ดูพ่อปั้นก็ไม่ได้ซีเรียสไรมาก (สงสัยตอนนั้นยังไม่รู้มั้งว่าเสียหายขนาดไหน)

จนกระทั่งนั่งดรอปลงจากรถแล้วเรียกแทกซี่ วิทยุในแทกซี่ก็มีข่าวบอกว่า คลื่นได้ซีัดโรงแรมและรีสอร์ทหลายแห่ง ประมาณนี้ ก็เริ่มจะ เฮ้ย อย่างงีโรงแรมก็เสียหายน่ะสิฟะ เอ จะมีคนเจบป่าวเนี่ย

ถึงบ้าน แดกข้าว อ่านหนังสือสอบ อ่านไปอ่านมาเปิดทีวี เปลี่ยนช่องไปดู CNN... สาดดด ขึ้น BREAKING NEWS เปนเรื่องใหญ่เลย เชี่ยยย นี่มัีนแย่ชิบหายเลยนะเนี่ย


... หลังจากนั้นเปิดทีวีที่ไรก็หมุนมาช่องข่าวทุกที สงสารว่ะ แบบ ไม่รู้จะพูดไง
ล่าสุดก็รู้ว่า แม่แพร(ที่วิดวะ - นางนพน่ะ) ก็เสีย ที่ภูเก็ต
แล้ววันนี้อ่าน ไดบัน/ ก็อึ้งแดกอีก ไปอ่านเองแล้วกัน อ่้านไปแทบไม่เชื่อเลยว่ากำลังอ่านเรื่องจริงอยู่...

ก็ขอให้ผู้ประสบภัยทุกคน เข้มแข็งเข้าไว้นะครับ ขอให้เรื่องเลวร้ายผ่านไปโดยเร็ว ลุกขึ้นมาใหม่ วันพรุ่งนี้ วันต่อไป ยังมีเรื่องดีๆ รออยู่อีกเยอะครับ


PASS THE LOVE FORWARD

เพลงที่เธอกำลังได้ยินอยู่
โปรดฟังดูให้ดี
และเมื่อไรที่พบใครเศร้าใจอยู่
ฝากเพลงนี้ให้เขาฟังสักที

ให้เพลงเพลงนี้
เป็นดังเหมือนกับตัวแทนจากใจของเรา
ที่จะบอกเขาว่าความรักแท้ในโลกยังมี
ให้เพลงพาใจของเราไปพบกับหัวใจของเขาสักที
ส่งต่อเพลงนี้ด้วยรักและรักให้คนทุกคน

จะใกล้ชิดหรือห่างเพียงไหน
ใจเราส่งถึงกันได้แค่เริ่มกับใครสักคน
หนึ่งเป็นร้อยเป็นล้าน
ขอแค่ใจเรายอมเริ่มต้น
ไม่ว่าคนไหนคงต้องถึงสักที

ให้เพลงเพลงนี้
เป็นเหมือนกับตัวแทนจากใจของเรา
ที่จะบอกเขาถึงความรักแท้ที่ในโลกนี้ยังมี
ให้รักพาใจเขาไปพบกับใจของเราสักที
ส่งต่อเพลงนี้ด้วยรักและรักให้คนทุกคน

มอบรอยยิ้มให้คนที่พบ
เพื่อเป็นการเริ่มต้นความรักที่ไม่รู้จบ
และจะส่งเรื่อยไปด้วยใจต่อใจตราบนานเท่านาน
ให้ความรักนั้นสัมผัสใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่
จะส่งต่อไปแม้เวลาผ่าน
ให้จักรวาลแห่งนี้มีแต่ความรัก